سیدمحمدامین موسوی زیارتی
ای خوشا مَستان سَر آمد جور مِی، پیمانه را خورده یا ناخورده باید ترک کرد مِی خانه را
از برای جام مَستی رنج دنیا برده ایم ای خوشا بردیم از این دنیا به عُقبا باده را
گر چه ما گشتیم فانی در میان باده ها در شمار عاشقانیم، ای خوشا مستانه را
ما که در هستی به یک خط عاجز و درمانده ایم ای خوشا نوشیم هفتِ باده مستانه را
ما ز بَهر وصل کردیم چون گناه باده را اینک اَندر ساقیانیم ای خوشا مستانه را
در میان گودیِ عشق و وفا بگرفته ایم آن گران سنگِ صبورِ وادیِ کبّاده را
سیّدا گر چه خمار از شربت صد ساله ای
ای خوشا رَستی تو این دین و دلِ دیوانه را