سیدمحمدامین موسوی زیارتی
نَفس از دل عاقِل ببِرَد پرده مَستی عِصمت به کِنار است برِ باده پرستی
زِنگار دل از توبه پیوسته سَوا نیست رَنگی به دِلت آر به تدبیر سَوایی
اَندر هوس آن سَر شوریده مَپویید ناکرده گُنه را ندهند آتش پاکی
وز سیم و زَر و دَعوی دنیا به حَذر باش تَحذیر طَمع گیر از آن جامِه صوفی
خاک پایت کُن نَفیر نَفس طامِع را، بدان توتیا گردد به چَشمت آن صِفات طامعی
عُمر یست فنا گَشته و ما فانی عُمریم تَقدیر فنا چیست بِجز خِرقه پَستی
در جوانی جان خود را مُغتنم دار و مَرو راه را کَز وی روان گَشته پیر کافِری
سیّد از نَسل و نَسب دارد بَسی شَرم عمل در میان مَنسبان، گیرد نِشام غافلی