صدا و کوچه

این کوچه‌ها صدای تو را حس نمی‌کنند
گلبانگ آشنای تو را حس نمی‌کنند
سیمان و آهنند و غریبند و گوشه گیر
دیوار روستای تو را حس نمی کنند

این لوله‌ها شکسته و بی روح می‌روند
«پایاب»[1] با صفای تو را حس نمی‌کنند
ای « لَرد»[2]، ای ترنم شیرین زندگی
کرها نوای نای تو را حس نمی‌کنند
آرام می‌رویّ و روان می‌شوی به دشت
امّا صدای پای تو را حس نمی‌کنند
شب‌های سرد خسته‌ی دلگیر، هیچگاه
گرمای های های تو را حس نمی‌کنند
بیهوده چوب معجزه‌ات را تکان مده
این کافران عصای تو را حس نمی‌کنند
ابری است قلب خسته، سیاه و گرفته‌شان
زیبایی هوای تو را حس نمی‌کنند
گنجشک‌واره‌ها پر پروازشان کم است
اوج عقاب‌های تو را حس نمی‌کنند
نی می‌زنی برای که؟ چوپان آرزو
خوابیده‌ها نوای تو را حس نمی‌کنند
در سردسیر آهن و سیمان فسرده‌اند
این کوچه‌ها صدای تو را حس نمی‌کنند